Hoi allemaal!

Ik heb al een tijdje niet meer van me laten horen op deze blog, zoals jullie misschien wel uit de titel hebben begrepen heb ik het erg druk gehad. Wegens een keelontsteking heb ik nu alle tijd, ik heb mezelf op deze manier verplichte rust opgelegd. Ik vrees dan ook dat mijn spannendste uitje van dit weekend de supermarkt wordt.

De tijd gaat hier erg snel, het is al weer drie weken geleden dat ik naar Lapland ben vertrokken. Ik moet zeggen dat ik net even mijn foto's heb moeten terugkijken om me te kunnen herinneren wat ik ook al weer allemaal precies heb gedaan. Op zaterdag 14 februari vertrokken we rond twee uur 's middags voor een lange busreis richting Kiruna, de meest noordelijke stad van Zweden. De busreis was zoals alle busreizen in mijn leven tot nu toe: ongezond eten, wc-stops, films zoals Dirty Dancing (nee, geen Titanic voor de verandering) en heel, heel weinig slaap. Wat wel nieuw was is dat ik 's nachts op de thermometer van de bus temperaturen tot -23 langs zag komen.

Na 15 lange uren kwamen we eindelijk aan bij ons hostel, waar we meteen aan konden schuiven bij het ontbijt-buffet, waar ik meteen dankbaar gebruik heb gemaakt van de koffie voorraad. Vier koppen koffie later vertrokken we voor een rondleiding door de stad, de rondleiding duurde een uur (dat is ook de tijd die je nodig hebt om heel Kiruna te zien) en dat was maar goed ook, want mijn voeten moesten duidelijk nog wennen aan de Laplandse temperaturen. Wat bijzonder aan Kiruna is, is dat de stad langzaam verplaatst wordt: de mijn bij de stad wordt steeds groter en dieper en het wordt daardoor gevaarlijk om dicht bij de mijn te wonen. In 2020 moeten de meeste gebouwen enkele kilometers verderop herbouwd worden, zo ook bijvoorbeeld de kerk en het stadhuis.

'S middags hebben we de mijn bezocht. Het was erg interessant om zo'n grote mijn te bezoeken. De mijn is zo groot dat er in de mijn zelf een wegennet bestaat inclusief wegnummers, stoplichten, verkeersborden, kruispunten en zebrapaden. Een kilometer onder de grond was het gelukkig wel een stuk warmer dan boven de grond, alleen was het jammer dat mijn oren niet zo goed tegen de snelle afdaling konden. Ik had daardoor last van mijn oren en was zo doof dat ik de guide niet verstond. Gelukkig maakte de avond veel goed: voor het eerst het noorderlicht gezien!

De tweede dag vertrokken we 's morgens direct naar het Abisko National Parc, wat op de grens met Noorwegen ligt. Onderweg hebben we een stop gemaakt bij het ijshotel in de buurt van Kiruna. Toevallig heb ik (bijna precies) drie jaar geleden ook het ijshotel in Quebec bezocht. Het idee van beide hotels was dan ook hetzelfde, maar nog steeds indrukwekkend hoe mensen zulke ijssculpturen kunnen maken. Na het ijshotel maakten we een stop bij een Sami familie, wat ik heel bijzonder vond. De Sami zijn het oorspronkelijke volk van Lapland, tegenwoordig verspreid over Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. Een man van 70, nog steeds rendierenhoeder, had Engels geleerd en vertelde ons uitgebreid verhalen over zijn leven. Hij was geboren in een samitent (ongelofelijk dat er mensen kunnen leven in die kou in zulke tenten, na een uur was ik al bevroren) en sprak in zijn jeugd de Sami taal. Ook vertelde hij en zijn dochter ons veel over de de cultuur en gebruiken van de Sami en het leven met de rendieren.

'S avonds hadden we een “feest” in een samitent, waar het kampvuur en de glühwein er voor zorgden dat we nog een beetje warm bleven. Na ongeveer anderhalf uur riep iemand die buiten de tent stond te roken “Northern Lights!” wat er voor zorgde dat iedereen massaal naar buiten rende. Dit noorderlicht was veel duidelijker zichtbaar dan de dag ervoor (stadslicht zorgt er voor dat het licht minder goed te zien is) en was dan ook erg indrukwekkend. Zelfs onze tourguide had ze nog nooit zo mooi gezien.

De volgende dag hadden we een dag in Narvik, Noorwegen. We hebben zowel een stop gemaakt bij de fjord als in het stadje zelf. Helaas was het de dag erg bewolkt, maar het was erg leuk om met name de fjord te zien. Ook was het een stuk warmer in Narvik, net iets onder nul, in tegenstelling tot de -10 in Abisko. Dit komt omdat het aan de kust ligt (warme golfstroom). 'S avonds zat ik voor het eerst in jaren in een sauna, en dat was een bijzondere ervaring. De sauna was ontzettend warm (+80 graden), waardoor je ondanks dat het buiten -12 was, je toch nog vijf minuten buiten in je bikini het noorderlicht kon bewonderen (en sneeuwengelen kon maken).

De laatste dag heb ik met name uitgerust, nog een korte wandeling gemaakt door het National Parc, en toen vertrokken we al weer richting de poolcirkel. De poolcirkel zelf stelde niet zo veel voor (bordje met “dit is de poolcirkel”) maar er was ook een restaurant in de buurt die elandenvlees serveerde. Ik moet zeggen dat elandengehaktballetjes erg op gewone gehaktballetjes lijken.

Na aankomst terug in Stockholm heb ik eerst heel lang geslapen, en de rest van de week mezelf vermaakt met veel activiteiten zoals de stad bezoeken, feestjes, bioscoop, uit eten etc. Ik vul inderdaad niet heel veel van mijn tijd met studeren, want ondanks dat ik mij gewoon voor 30 studiepunten heb inschreven is het tot nu toe nog erg weinig werk. Zowel Zweeds als een vak over de Vikingen nemen niet veel tijd in beslag. Zweeds had van mij wel iets moeilijker of sneller mogen gaan, maar het is niet anders.

Ik begrijp het geschreven Zweeds inmiddels redelijk goed, alle belangrijke dingen kan ik vertalen en ik verplicht mijzelf om de Zweedse Metro (krant) te lezen. Wat ook helpt is dat Netflix automatisch is overgezet naar de Zweedse Netflix, waardoor ik nu Zweedse films met Zweedse ondertiteling kijk. Dit gaat redelijk goed, al zou ik zonder die (doven)ondertiteling er veel minder van kunnen maken. Praten in het Zweeds gaat veel minder: ik heb hier zo ongeveer vrienden van over de hele wereld, behalve uit Zweden. Ook zijn Zweden heel snel geneigd om over te gaan in het Engels. Koffie bestellen op de universiteit gaat dan ook meestal ongeveer zo:

(Ik): Jag vill ha en liten kaffe, tack. (er van overtuigd dat dit er toch wel redelijk vloeiend Zweeds uitkwam).

(Cassière): Okay, so that is fifteen crowns, please.

(Ik): (…) Okay, thanks.

Afgelopen weekend had ik een ander uitje: naar Helsinki, Finland! Via een tip van een huisgenootje kwam ik er achter dat op bepaalde data in de winter ze de cruise gratis aanbieden. Je zit dan wel in een hut onder in het schip zonder raam, maar het was veel beter dan verwacht! De cruise zelf was grappig om mee te maken: op de boot waren meerdere restaurants, bars, een nachtclub (inclusief slechte cover-”zangeressen”) een sauna en een supermarkt.

De volgende morgen kwamen we aan in een koud Helsinki, we hadden maar acht uur, want dan zou onze boot weer terug naar Stockholm varen. Toch hebben we in die acht uur veel kunnen zien, Helsinki is niet zo groot en heeft niet heel veel gebouwen en attracties die je gezien moet hebben. Wat wel heel duidelijk was in Helsinki was de Russische invloed, zo waren er veel (grote) Russisch Orthodoxe kerken en vond ik veel mensen er ook Russisch/Oost-Europees uitzien. Een goede ontdekking was dat ze in Finland net zo veel drop eten als in Nederland, dus ik heb wat ingeslagen. Ik vond het leuk om Helsinki gezien te hebben, het is heel anders dan Stockholm, ik ben toch blij dat ik hier studeer. Fins is echt de meest onmogelijke taal ooit: gelukkig was alles (inclusief de straatnamen) ook vertaald in het Zweeds, in Finland spreken ze namelijk zowel Fins als Zweeds.

Komende weken geen grote reizen op het programma, maar wel mijn verjaardag en eerste bezoekers. Jullie horen van me!

Ilse